– Myślałem, że cztery wolno.
– Nie wolno. A jak nie pasuje, to możemy busa do ostatniej śrubki rozebrać – mówił celnik pokazując miejsce, w którym wypatroszył już setki pojazdów. Karcony Białorusin spuścił głowę. Wiezione z Polski koszule, o które trwała awantura, pokornie schował do torby. Limit wynosi trzy. Szlaban poszedł w górę, a po kilkuset metrach jazdy podziwiałem widok ze wzgórza na oddalone o 20 km Grodno.
Więcej wpisów o moich piłkarskich podróżach w tej kategorii.
Ze stadionu Niemenu widać m.in. katedrę oraz Kościół Znalezienia Krzyża Świętego. Świątynie fundowali Stefan Batory i Zygmunt III Waza. Niedaleko, po drugiej stronie obecnego Placu Sowieckiego, stała fara Witoldowa. Kościół z XIV wieku został wysadzony przez miejscowe władze w 1961 roku. Wszystkie świątynie są bezpośrednio związane z Polską i jej monarchami. Najbardziej dla miasta zasłużył się Batory, który mieszkał w Grodnie wiele lat i tutaj zmarł.
Polską historię Grodna w centrum widać na każdym rogu. Turystom pomóc może lista polskich nazw ulic.
Kupno biletu na mecz Niemenu przypomina wybór miejsca w kinie. Oczywiście w wersji sprzed kilku dekad. Podaje się numer sektora, a pani w okienku skreśla sprzedane miejsca na planie stadionu. Bilet, w całości jest wypisywany ręcznie, kosztuje 4 ruble (8 zł).
Sam mecz z BATE mało interesujący. Ciekawe są za to konsumpcyjne zwyczaje. Spore kolejki po piwo, kwas chlebowy, smażone na głębokim tłuszczu ciastka i inne przekąski. Główny powód to ceny, prawie takie jak w sklepach.
Niemen powstał w 1964 roku. W czasach ZSRR drużyna grała w 3. lidze. Od kiedy Białoruś uzyskała niepodległość, piłkarze z Grodna występują w ekstraklasie. Sukcesy? Niewielkie – jedno wicemistrzostwo, jeden puchar. Wszystkie występy w europejskich pucharach kończyły się na pierwszym dwumeczu. Trochę lepiej idzie sekcji hokejowej.
Przed Niemenem o sile grodzieńskiej piłki stanowiły polskie kluby. W 1934 roku WKS 76 pp, czyli drużyna reprezentująca 76 Lidzki pułk piechoty im. Ludwika Narbutta połączyła się z Cresovią. Powstał WKS Grodno. Z oczywistych względów historia klubu zakończyła się pięć lat później. W 1929 Cresovia grała w grupach eliminacyjnych dla mistrzów okręgówek, walczących w barażach o awans do I ligi, ale zajęła ostatnie miejsce w grupie. W białostockiej A klasie nieźle radziły sobie żydowskie kluby – Makkabi i Kraft Grodno.
Przed wojną mecze odbywały się na boisku Okręgowego Stowarzyszenia Wychowania Fizycznego przy ulicy Sobieskiego. To okolice dzisiejszego stadionu uniwersyteckiego (na zdjęciu).
” O tym, że emocje tamtej pory niczym nie różniły się od emocji panujących dzisiaj na boiskach piłkarskich świadczy incydent, który miał miejsce podczas meczu między „Makkabi” z Suwałk i grodzieńską „Cresovią”. Mimo to, że piłkarze z Grodna wygrali, za nie przestrzeganie porządku otrzymali grzywnę w wysokości 50 zł., a niektórzy piłkarze ponieśli kary indywidualne. Tak na przykład piłkarz Szoda został zdyskwalifikowany na 1 rok za kopnięcie w stylu Zinedina Zidane’a piłkarza „Makkabi”, a Rościsław Kozłowski dożywotnio został pozbawiony możliwości pełnić funkcje kapitana drużyny i zdyskwalifikowany na 6 miesięcy za obrażanie sędziego.”
Źródło.
Jak wygląda Grodno? Szerokie, czyste ulice i brak wieloformatowych reklam. Na tych największych prężą się żołnierz lub nauczycielka. Niewiele budek z jedzeniem, żadnych kebabów, a uniformizacja dotyczy nawet sprzedawczyń w kioskach, rzecz jasna państwowych. Zamiast wielkopowierzchniowych sklepów (największe to te przypominające Społem) tradycyjny targ. Do kupienia, prosto z ulicy, m.in. żywe kurczaki.
Nikt nie przechodzi na czerwonym świetne. Nawet wieczorem, gdy ostatni samochód przejechał kwadrans wcześniej, pojedynczy przechodnie pokornie czekają na zielone. Najbrzydsze są bloki w sowieckim stylu.
Najtańsza, jednokrotna wiza turystyczna kosztuje 25 euro. Ale Polacy, których interesuje tylko Grodzieńszczyzna, mogą skorzystać z ruchu bezwizowego. Jest wiele obostrzeń – pobyt może trwać maksymalnie pięć dni, nie wolno opuszczać wyznaczonego okręgu, ułatwienie nie dotyczy przy pokonywaniu granicy pociągiem itd. Ale sam proces jest prosty – kwit wypełnia się przez internet, płaci 50 zł, do tego ubezpieczenie za 8 zł. Ostatnia formalność do wypełnienie na granicy karty migracyjnej. Jej drugą część oddaje się wracając do Polski.
W obie strony, jadąc busem z Białegostoku, byłem jedynym Polakiem w pojeździe. Przejazd przez granicę, oprócz incydentu z koszulami, w obie strony spokojny.
Więcej wpisów o moich piłkarskich podróżach w tej kategorii.