Siadam na trybunie stadionu Benfiki. Obok hałasują bębny i powiewają flagi. Na czerwonych koszulkach piłkarzy widnieje charakterystyczny herb ze złotym orłem. – Força Benfica! – krzyczą po portugalsku kibice. O tym, że od Lizbony dzielą nas dwa tysiące kilometrów, przypomina przenikliwe zimno i zapach smażonych frytek, które je się tutaj z majonezem.

Więcej wpisów o moich piłkarskich podróżach w tej kategorii.

Samoloty do Portugalii odlatują codziennie. Startujące maszyny widać za jedną z bramek. Do jedynego w Luksemburgu lotniska jest stąd 7 kilometrów. – Lecąc do domu widzisz boisko naszej Benfiki. Z lotniska w Lizbonie na Estádio da Luz też jest blisko – uśmiecha się Daniel. Rozmawiamy w Hamm, dzielnicy miasta Luksemburg.

W całym Wielkim Księstwie Portugalczycy stanowią 16% mieszkańców. Na początku lat 60. było ich tu niewielu. Stopniowo zaczęli zajmować miejsce Włochów, którzy wracali do swojego kraju. Z pracą nie było problemów. Rodowici Luksemburczycy znajdowali zatrudnienie w rosnącym sektorze bankowym. Kraj potrzebował robotników. Część Portugalczyków wybrała emigrację po przykręceniu śruby przez rządzącego krajem Antonio Salazara, twórcy tzw. „Nowego Państwa”. – W kraju panowała militarna gorączka, wybuchały studenckie protesty. Ludzie zaczęli emigrować – tłumaczy mi Daniel. Napływ emigrantów z Portugalii zmalał w latach 90. Dziś 82 tys. osób mieszkających w Luksemburgu mają portugalski paszport. Niemal tyle samo, co w 150 razy większych Niemczech. Portugalczycy pozakładali tu rodziny i małe biznesy. Potem przyszedł czas na kluby piłkarskie.

W Benfice gra tylko trzech Portugalczyków. Drużyna to mieszanka – Luksemburczycy, Niemcy, Amerykanin, Kabowerdyjczyk i Grek. Dowodzi grający trener, Niemiec Dino Toppmöller. Dekadę temu grał w Eintrachcie Frankfurt i Erzgebirge Aue. Bohaterem meczu z Mondorfem zostaje jego rodak Patrick Stumpf. W ostatnim kwadransie strzela trzy gole, ostatniego w 93. minucie. Przegrywająca do 78. minuty Benfica, wygrywa mecz 3:1. Następnego dnia szukam relacji z meczu w prasie. W kiosku można kupić gazety sportowe z Portugalii – „Record” i „A Bolę”. Suchy wynik znajduję w lokalnym dzienniku. Główny temat na stronie dotyczy problemów Jose Mourinho.

Hamm Benfica powstała w 2004 roku, gdy połączono istniejący od 1937 roku FC Hamm i FC RM 86 Luxembourg. Po dwóch latach nowy klub awansował do luksemburskiej ekstraklasy. Trzy lata po Benfice, także dzięki fuzji, powstał SC Steinfort. Gra na drugim poziomie ligowym. Wszystko o klubie mówi pełna nazwa – Sporting Steinfort and Sporting Club Lissabon Luxemburg. Barwy zielono-białe, herb niemal identyczny, jak klubu z Lizbony. Różni się tylko napisem, resztę zostawiono nietkniętą. W niższych ligach gra jeszcze ASL Porto. Barwy i herb równie mało oryginalne, jak u Benfiki i Sportingu. – Czy przez to czujemy się bliżej domu? Tak, choć wszyscy wiedzą, że jeśli chce się zobaczyć dobry mecz, to trzeba wsiąść w samolot – śmieje się Paolo. Głównym sponsorem Benfiki klubu jest Casa de Benfica, czyli portugalska restauracja. – W końcu mamy swoje miejsce spotkań. Jest sporo telewizorów, razem oglądamy mecze Benfiki, tej z Portugalii. Owoce morza i mięsa z grilla mamy tak dobre, jak w domu – opowiada.

Choć mieszkańcy mówią w kilku językach, to witają się zazwyczaj słowem „Moien”, po luksembursku. – Nie mówię tego dlatego, że tu mieszkam, ale szkoły w księstwie należą do najlepszych na świecie. Dzieci imigrantów, jak moje, znają pięć języków. Luksemburskiego, francuskiego i niemieckiego używa się w szkole na co dzień. Do tego dochodzi angielski i język rodziców, czyli w naszym przypadku portugalski – tłumaczy mi Rita, którą poznałem na stadionie. Czy w takim razie jej dzieci łatwo znajdą pracę? – Poza Luksemburgiem pewnie tak. Ale tutaj trzy języki zna większość, pięć to też nic niezwykłego – tłumaczy.

Kolejne wpisy z Luksemburga wkrótce.

Więcej wpisów o moich piłkarskich podróżach w tej kategorii.
Żeby być na bieżąco, pamiętaj o Facebooku i twitterze.